Als we vergelijken hoe de Nederlandse Geloofsbelijdenis (1561) en de Dordtse Leerregels (1619) over de wedergeboorte spreken dan zien we niet alleen een verschuiving in accent (van wedergeboorte in ruimere naar wedergeboorte in engere zin), maar ook in gewicht en benadering.
In de Dordtse Leerregels worden veel meer woorden aan de wedergeboorte gewijd en wordt de diepte in de nieuw mens ontleed. Volgens de leerregels bewerkt God de bekering niet alleen door het Evangelie uiterlijk (extern) te prediken en het verstand te verlichten, 'maar Hij dringt ook tot in de binnenste delen des mensen met de krachtige werking van denzelfden wederbarenden Geest': in het hart, de wil en de affecties (gevoelens (III/IV.12-13).
In gereformeerde stichtelijke geschriften vanaf circa 1600 komt er ook steeds meer aandacht voor deze diepte in de nieuwe mens, namelijk voor de affectieve dimensie van de omgang met God in het komen tot Christus en het leven met Hem.
In deze lezing onderzoeken we in hoeverre en hoe vanaf ca. 1550 tot ca. 1630 (zo'n 10 jaar na het verschijnen van de Dordtse Leerregels) in Nederlandse gereformeerde stichtelijke werken de diepte van de nieuwe mens gethematiseerd wordt.
Ook vragen we ons af hoe we dit in bijbels licht moeten zien: is de aandacht voor het werk van de Geest en voor de ervaring van de nieuwe mens nauw verbonden met de eenheid van de nieuwe mens met Christus of worden de eerstgenoemde zaken verzelfstandigd?
Lezing door: PD Dr. Jan van de Kamp
Aanmelden
Heb je interesse in deze lezing? Meld je dan aan via deze link.