“Meester Riemens” is een begrip in Meliskerke. Hoewel (o)pa Simon Riemens inmiddels met pensioen is, telt de Boazschool in Meliskerke sinds 2024 weer een “meester Riemens”: zoon Jacob is geswitcht van een autorijschool naar het onderwijs. Ook zoon Maarten en schoondochter Annelien zijn werkzaam in het basisonderwijs, terwijl zoons Marcus en Simon op het Calvijn College werken. Marcus: ‘Ik werk ook één dag op het Hoornbeeck College in Goes. Daar ben ik ruim acht jaar collega van mijn vader geweest. Heel bijzonder!’ Kleindochters Mathalie, Gerdine en Anne zijn (in opleiding tot) onderwijsassistente; de oudste twee hebben daar les gehad van hun opa.
Maarten: ‘Er zijn leerlingen die op de basisschool mij als meester hadden, daarna Marcus op het voortgezet onderwijs en vervolgens mijn vader op het mbo.’ Met een lach: ‘Ze zijn getekend voor het leven.’ Marcus vond onlangs een oud rapport terug: ‘Dat werd ondertekend door de meester, je ouders en de directeur. Dat was voor mij drie keer de handtekening van pa; dat is wel uniek.’
Vader Riemens heeft nagenoeg al zijn kinderen in de klas gehad, maar was alert dat hij ze niet voortrok. Maarten: ‘Dat heb ik geweten. Ik was de leerling die het meest in de bibliotheek werkte, omdat ik zoveel praatte.’ Simon junior: ‘Soms werd ik door een meester op de gang gezet. Ik was dan bang dat pa voorbijliep…’ De kinderen mochten hun vader ook wel eens helpen. Simon senior: ‘In de begintijd zetten we de schoolkrant handmatig in elkaar. Ik bediende de stencilmachine en de kinderen legden alles op volgorde.’ Maarten: ‘Ik herinner me ook dat we de spullen voor Koninginnedag van zolder haalden. Dat was spectaculair: de reuzevlizotrap die naar beneden ging en dan die grote zolder.’ Als hoofd van de school was meester Riemens nummer één als het alarm af ging. ‘Op een keer werd ik ’s nachts gebeld, deed m’n jas over m’n pyjama aan en nam een honkbalknuppel mee. Ik controleerde de school en ineens zag ik politieagenten met een herdershond. Ze zeiden: “We hadden tijd, dus keken maar even.” De honkbalknuppel heb ik maar niet laten zien…’
Familie Riemens heeft niet de indruk dat hun ouders hen gestuurd hebben om het onderwijs in te gaan. Marcus: ‘Het was meer dat je ermee opgroeide en het onderwijs leerde kennen, net zoals een zoon van een boer het boerenleven leert kennen.’ Simon senior: ‘Wel noemde ik dat er onderwijzers en onderwijzeressen nodig waren.’ Persoonlijke ervaringen – voor Simon junior een goede biologiedocent en voor Maarten een meester in groep 6 – spelen mee in de keuze voor het onderwijs. En wellicht… toch ook het “onderwijsgen”.
Staand van links naar rechts: Jacob, Maarten, Simon junior, Simon senior, Marcus
Zittend van links naar rechts: Mathalie, Annelien, Gerdine, Anne