Jan van der Wilt (55), docent Nederlands op het Van Lodenstein College in Hoevelaken
Wie ben je?
Mijn naam is Jan van der Wilt. Ik ben 55 jaar, getrouwd en vader van vijf kinderen en opa van drie kleinkinderen.
Wat doe je?
Ik werk op het Van Lodenstein College in Hoevelaken als docent Nederlands. Daarnaast ben ik dyslexiecoach en decaan van de gemengde en theoretische leerweg.
Waarom heb je gekozen voor het onderwijs?
Voordat ik in 2001 op het VLC kwam, heb ik zestien jaar bij een bank gewerkt als cliëntenadviseur.
Het spreken met mensen vond ik erg leuk, maar het onderwerp ‘geld’ ging me steeds meer tegenstaan. Ik wilde iets wezenlijkers doen. Het werken met jongeren in het voortgezet onderwijs leek me erg mooi.
Wat maakt jouw werk mooi?
Het omgaan met jongeren. Ik heb niet in eerste instantie gekozen voor het onderwijs om een vak over te dragen. Het is een uitdaging om er achter te komen wat er achter een stuurse, onverschillige of brutale houding schuilgaat.
Mooi is het ook om ze als mentor en docent naar de eindstreep te brengen: het behalen van een diploma. Je deelt in hun vreugde en teleurstelling. Ook de begeleiding die ik geef in de weg naar een vervolgopleiding, geeft veel voldoening.
Ook mag ik hen wijzen op het ene nodige: Het kennen van de Heere Jezus als je Borg en Zaligmaker. Daarom vind ik de dagopening erg fijn om te doen. Ik heb het gevoel dat je met de klassen, waarmee je de dag begint, een andere band hebt dan met de rest.
'Ga niet boven je leerlingen staan, maar ernaast'
Jan van der Wilt
Wat maakt jouw werk moeilijk?
Het omgaan met jongeren. Dat klinkt paradoxaal, gezien het bovenstaande. Maar het ís ook moeilijk. Leerlingen zijn mondig, ze hebben een korte spanningsboog en ze komen niet voor jouw vak naar school. Hun mobiel is veel belangrijker.
Welke les wil je delen met collega’s?
Ga niet boven je leerlingen staan, maar ernaast. Luister vooral naar hen en zie ze staan. Geef toe dat jij ook fouten maakt en vooral dat je het van dezelfde genade moet hebben als zij.
Wat houdt je bezig?
Dat raakt niet alleen de onderwijspraktijk. We hebben zo vaak onenigheid over onbelangrijke dingen en zijn zo weinig bezig met de belangrijke. Ik was pas op stagebezoek bij een leerling op de School met de Bijbel in Nieuwer ter Aa. Daar hing een spiegel met de volgende spreuk van dominee Herman Witsius: Eenheid in het noodzakelijke, vrijheid in het niet-noodzakelijk en broederlijke liefde in die beide.
Aan wie geef je het stokje door?
Peter de Wilde. Hij is ook docent Nederlands aan dezelfde school. Hij is erg gedreven en heeft bij ons op school een leesbeleid ontwikkeld. Hij zal daar zelf wel meer over vertellen.